Sadzenie i pielęgnacja tui w ogrodzie

Tuja jest jedną z najpopularniejszych ozdobnych roślin ogrodniczych. Jest szeroko stosowany w projektowaniu krajobrazu. Niewątpliwymi zaletami rośliny w oczach ogrodnika są bezpretensjonalność, odporność na zimno, umiejętność skutecznego przystosowania się do nie zawsze sprzyjającego klimatu oraz znoszenie indywidualnych błędów w pielęgnacji. Hodowcy wyhodowali wiele odmian, w tym karłowate. Na każdej działce ogrodowej jest miejsce na taką kulturę, poza tym sadzenie i pielęgnacja tui nie wymaga tytanicznych wysiłków.

Jak wygląda tuja

Tuja, zwana także „drzewem życia” lub „cedrem białym północnym”, to wieloletnia roślina iglasta należąca do rodziny cyprysów. Rodzaj jest nieliczny, obejmuje tylko pięć gatunków. Jego naturalnym środowiskiem jest Ameryka Północna i Azja Wschodnia. W naturze wysokość drzewa może dochodzić do 15–20 m, a średnica pnia może wynosić metr lub więcej. Istnieją również 70-metrowe olbrzymy o obwodzie około 6 m, ale hodowane przez hodowlę tuje, które są najczęściej uprawiane na działkach ogrodowych, mają znacznie skromniejsze rozmiary. Jest to drzewo długowieczne, 100–150 lat, gdyż daleko jest do granicy.

Naturalne tuje są prawdziwymi gigantami, znane są okazy, które mają pięćset lat lub więcej

Nazwę rodzaju nadał słynny szwedzki botanik i systematyzator Karl Linnaeus. Pochodzi z greckiego „na ofiarę”. Drewno tui było kiedyś szeroko stosowane do rytualnych ognisk i kadzideł ze względu na swój charakterystyczny przyjemny aromat.

Jej korona jest bardzo gęsta, piramidalna lub zaokrąglona, ​​igły są ciemnozielone, przypominające nakładające się łuski. Jest miękki w dotyku, praktycznie nie kłuje. Spód jest lżejszy niż przód. Zimą u niektórych gatunków igły brązowieją. W przypadku rośliny jest to norma, a nie jakaś egzotyczna choroba.

Igły tui składają się z małych łusek, nieco przypominają liście paproci

System korzeniowy tui jest dobrze rozwinięty, ale powierzchowny, dlatego gleba w kręgu blisko łodygi często lekko puchnie. Kora młodych roślin jest gładka, błyszcząca, czerwono-brązowa. Z wiekiem stopniowo szarzeje i zaczyna się cofać w szerokie paski.

Kora dorosłej tui często łuszczy się całymi szerokimi wstążkami, jest to normalne dla rośliny

W gęstej koronie kryją się limonkowe kwiaty i matowoczerwone lub ceglane szyszki tui. Niektóre odmiany hodowlane w ogóle nie kwitną. Wszystkie tuje charakteryzują się lekkim, rozpoznawalnym „cyprysowym” aromatem. Ze stożków wytwarza się olejek eteryczny o podobnym zapachu. Zwiększa ogólny ton ciała, pomaga szybko przywrócić siłę, zwiększa odporność na stres i wytrzymałość na aktywność fizyczną oraz pomaga w koncentracji. Jest również przydatny w leczeniu wielu chorób skóry.

Kwitnienie tui często przechodzi prawie niezauważalnie

Thuja bardzo dobrze znosi fryzury i zachowuje swój kształt, ponieważ tempo wzrostu nie różni się. Dlatego projektanci krajobrazu tak kochają tę kulturę. Najprostszym rozwiązaniem jest utworzenie żywopłotu tui. Roślina wygląda nie mniej imponująco w nasadzeniach pojedynczych i grupowych. Odmiany miniaturowe są używane w ogrodach skalnych, ogrodach skalnych i „ogrodach japońskich”. Ale nie powinieneś też z tym przesadzać. Tuja w Rosji nadal jest egzotyczna, mocno wyróżnia się na tle miejscowej flory. Bogactwo drzew i krzewów na terenie ogrodu tworzy ponurą atmosferę.

Thuja wygląda bardzo atrakcyjnie, zarówno w pojedynczych nasadzeniach, jak iw kompozycjach

Kultura preferuje obszary dobrze ogrzewane słońcem lub przynajmniej częściowo zacienione. W cieniu tuja „łysieje”. Roślina nie boi się wiatrów i przeciągów, można ją bezpiecznie sadzić na otwartych przestrzeniach. Uwielbia też chłód - tuja nie znosi zbyt dobrze przedłużającej się suszy i upałów. Ale zakład znosi niekorzystną sytuację środowiskową, zanieczyszczenie powietrza. Takie wymagania dotyczące warunków wzrostu, w połączeniu z bardzo wysoką mrozoodpornością (na poziomie -35–40 ° C), pozwalają uprawiać tuję na większości terytorium Rosji, w tym w regionach o ostrym klimacie kontynentalnym. Najbardziej odporna na zimno jest tuja zachodnia, to ona jest podstawą większości eksperymentów hodowców.

Żywopłot z tui jest bardzo prosty w formowaniu, łatwo jest też go utrzymać w odpowiednim stanie.

Wideo: opis tui, jej popularnych odmian, porady pielęgnacyjne

Tuyu jest często mylony z inną rośliną ozdobną - jałowcem. Ale jeśli przyjrzysz się uważnie, możesz znaleźć wiele różnic.

Tabela: jak odróżnić tuję od jałowca

Jeśli przyjrzysz się uważnie, jałowiec i tuja nie mają praktycznie nic wspólnego.

Odmiany uprawiane na działkach ogrodowych

Istnieje wiele odmian tui wyhodowanych przez hodowlę. Różnią się rozmiarem, kształtem korony i kolorem igieł. Z pewnością każdy ogrodnik znajdzie roślinę, która mu się podoba. Większość z nich pochodzi z zachodniej tui.

• Aureospicata. Krótkie drzewo lub krzew. Korona ma kształt szerokiego stożka. Igły są żółte, złote w słońcu. Występuje odmiana karłowata - Aurea Nana, której wysokość nie przekracza 0,6 m. Młode osobniki mają igły w kolorze limonki, które stopniowo zmieniają kolor na zielony sałatkowy.
• Bodmeri. Krzaczasta roślina osiągająca wysokość 2,5 m. Główną cechą są grube, fantazyjnie zakrzywione gałęzie. Igły są ciemnozielone, bardzo gęste.
• Brabancja. Jedna z najpopularniejszych odmian. Jest to drzewo osiągające 12-15 m wysokości z pniem 2-3 m obwodu. Igły są zielone, zimą nie zmieniają koloru. Kora dorosłych okazów Brabancji jest silnie złuszczona. W porównaniu z innymi odmianami wyróżnia się tempem wzrostu, dodając około 30-40 cm rocznie.
• Columna. Krzew lub drzewo kolumnowe. Wysokość waha się od 2–3 m do 10–12 m. Rośnie bardzo wolno. Igły są ciemnozielone, z daleka wydają się czarne. Jego kolor nie zmienia się w ciągu roku.
• Danica. Krzew o zaokrąglonej koronie o regularnym kształcie. Wysokość - około 0,5 m, średnica - 0,8–1 m. Igły są bardzo gęste i miękkie, jasnozielone. Danica zimą nabiera jasnego brązowego odcienia. Dobrze znosi brak światła, stosunkowo dobrze - suszę.
• Elegantissima.Bardzo wdzięczne drzewo o wysokości 3-5 m. Korona jest gęsta, w kształcie szerokiego stożka. Igły są jasnozielone, błyszczące. Końce gałęzi są białawe.
• Europa Gold. Krzew w kształcie stożka. Wysokość - 2–3 m, szerokość podstawy - 1–1,5 m. Młode pędy są żółtawobrązowe. Nowe igły są jaskrawopomarańczowe, a następnie stopniowo żółkną. Zimą ich kolor się nie zmienia.
• Fastigiata. Bardzo przypomina cyprys. Wysokość drzewa dochodzi do 12-15 m, korona ma kształt kolumny. Rośnie dość szybko. Kolor igieł waha się od jasnozielonego do ciemnozielonego, prawie czarny. To zależy od warunków wzrostu.
• Filiformis. Krzew, którego wysokość nie przekracza 1,5 m. Korona prawie okrągła, pędy cienkie, matowe. Igły są jasnozielone, zimą brązowe.
• Globosa. Krzew w postaci prawie regularnej kuli (wysokość - 1–1,2 m, obwód - ok. 1 m). Igły są błyszczące, ciemnozielone. Zimą zmienia kolor na matowo brązowy lub szarawy. Bardziej wymagający niż inne odmiany podlewania, preferuje półcień. U odmiany Nana wysokość nie przekracza 30 cm, na mrozie igły szarzeją.
• Smagard. Kolejna bardzo popularna odmiana. Młode drzewa są smukłe, z piramidalną koroną. Wtedy wydają się „osiedlać”, przysiadać. Tempo wzrostu stopniowo zwalnia. Wysokość nie przekracza 5–7 m. Drzewo jest wiecznie zielone. Szmaragdy nie różnią się bardzo wysoką odpornością na mróz; tam, gdzie zimy są surowe i przy niewielkiej ilości śniegu, nawet dorosłe osobniki potrzebują schronienia na zimę.
• Sunkist. Bardzo gęsty i duży krzew o prawie regularnym stożku. Wysokość 3-5 m, średnica podstawy 2-4 m. U młodych okazów igły są złote, następnie stopniowo zmienia kolor na cytrynowy. Zimą zmienia kolor na brązowy. Aby roślina pozostała skuteczna, szczególnie ważne jest jasne oświetlenie.
• Tiny Tim. Krzew, który jest wystarczająco luźny dla tui. Wysokość - do 1 m, szerokość - około 1,5 m. Igły są jasnozielone, zimą nabierają brązowego odcienia.
• Jedna z najbardziej spektakularnych odmian. Korona jest bardzo gęsta, igły są jasnozielone, z małymi plamkami w kolorze żółtym, białym, kremowym.
• Нillieri. Krzew jest kulisty, o średnicy nie większej niż metr. Pędy są krótkie, mocne. Igły są zielono-niebieskie z niebieskawym odcieniem. Zimą zmienia kolor na zielonkawo brązowy.
• Zebrina. Drzewo szybko rosnące, osiągające wysokość 10-15 m. Igły żółtawe lub wapienne, z białymi lub kremowymi cienkimi pręgami.
• Złoty Glob. Kulisty krzew o średnicy około metra. Praktycznie nie wymaga przycinania. Wymagające oświetlenia i podlewania. Igły na powierzchni korony są cytrynowożółte, wewnątrz - jasnozielone.
• Wagneri. Drzewo ma 3–3,5 m. Korona wąska, piramidalna, bardzo gęsta. Igły są oliwkowozielone, czasem z szarawym odcieniem. Jesienią zmienia kolor na jasny miedziany.
• Woodwardii. Krzew o prawie okrągłej koronie o średnicy ok. 2 m. Igły są ciemnozielone, ich kolor nie zmienia się w ciągu roku.
• Albospicata. Drzewo niskie, dorastające maksymalnie do 2,5 m. Korona w kształcie szerokiego stożka, pędy ustawione pod ostrym kątem w stosunku do pnia. Igły są jasnozielone, na końcach gałęzi - z białymi plamami i pociągnięciami. Taka różnorodność jest szczególnie wyraźna wczesnym latem; jesienią kontrast jest stopniowo wygładzany. Drzewa w słońcu wyglądają bardzo efektownie, jakby były oświetlone od wewnątrz.
• Cristata. Drzewo do 3,5 m wysokości, korona w postaci szerokiego stożka. Igły są bardzo ciemnozielone z niebieskawym nalotem. Oddzielne łuski są małe, zebrane w gęste, prawie pionowe „gałązki”, nieco podobne do ptasich piór.
• Rheingold. Krzew o wysokości około metra. Młode okazy są prawie kuliste, w miarę dojrzewania wyraźne kontury stopniowo „rozmazują się”, konieczne jest cięcie. Igły są bladozłote, zimą zmieniają kolor na miedziany, wiosną nabierają różowawego odcienia.
• Miś. Jedna z najmniejszych odmian o średnicy korony nieprzekraczającej 30 cm, maksymalny możliwy rozmiar krzewu osiąga w ciągu 5–6 lat od posadzenia w gruncie. Igły są bardzo krótkie, ciemnozielone i bardzo nietypowe pod względem kształtu tui. W miarę dojrzewania drzewa stają się coraz bardziej sztywne. Zimą pluszowe igły brązowieją.Ta odmiana nigdy nie cierpi na oparzenia słoneczne.
• Ericoides. Drzewo nie więcej niż metr wysokości, intensywnie rozgałęzione. Pędy są cienkie, tworząc wielospadową koronę, przypominającą ptasie gniazdo. Igły są podobne do igieł, ale miękkie. Od góry jest pomalowany na kolor limonki, wnętrze jest bogate w zieleń z szaro-szarym nalotem. Zimą zmienia kolor na ciemnobrązowy z liliowym odcieniem. Nie kwitnie, nie tworzy nasion. Ale bardzo łatwo jest rozmnażać się przez sadzonki.
• Recurva Nana. Drzewo ma wysokość do 2 m. Korona kształtem przypomina szpilkę. Pędy są cienkie, łatwo zginają się i przeplatają ze sobą. Igły są ciemnozielone, zimą brązowieją.
• Spiralis. Drzewo ma wysokość do 6 m. Ze względu na powykręcane pędy wygląda bardzo nietypowo. Korona jest w kształcie stożka, raczej „luźna”. Igły mają ciemnozielony kolor. Odmiana nie cierpi na oparzenia słoneczne i wymaga regularnego podlewania.
• Pan Bowling Ball. Krzew karłowaty kulisty o średnicy 0,6-0,9 m z pozornie ażurową koroną. Jest to szczególnie widoczne w cieniu „koronkowym”. Igły są szaro-zielone, prawie nitkowate. Zimą zmienia kolor na brązowy.

Odmiany popularne wśród ogrodników: zdjęcie

Procedury przygotowawcze i sadzenie w otwartym terenie

Nie ma tak wielu wymagań dotyczących warunków wzrostu tui. Biorąc pod uwagę, że jest to roślina długowieczna, miejsce do sadzenia należy wybierać celowo. Jest mało prawdopodobne, że będzie można przenieść gdzieś dorosłe drzewo później, mimo że jego system korzeniowy jest powierzchowny.

Aby tuja jak najlepiej pokazała swój efekt dekoracyjny, potrzebuje słońca. Niektóre odmiany z żółtymi lub pstrokatymi igłami w cieniu tracą nawet swój niezwykły odcień, „blednąc” do zielonego. Drzewo nie boi się wiatrów i przeciągów, dzięki czemu można je bezpiecznie sadzić na otwartej przestrzeni. Jednolite oświetlenie przyczynia się do powstania symetrycznej gęstej korony.

Światło słoneczne jest konieczne dla thuya, ale w samym upale pożądane jest, aby zapewniała lekki półcień

Niemniej jednak nadal pożądane jest zapewnienie półcienia lekkiego tui, szczególnie w okresach, gdy słońce jest najbardziej aktywne. Długotrwała ekspozycja na bezpośrednie światło może powodować odwodnienie, co z kolei znacznie obniża mrozoodporność rośliny.

Nie ma specjalnych wymagań dotyczących jakości gleby. Jeśli będzie miała wybór, będzie wolała pożywkę z dobrym napowietrzeniem.Ale drzewo z powodzeniem zapuszcza korzenie na „ubogich” piaszczystych glebach i na „ciężkich” gliniastych, a nawet praktycznie na bagnach. Pożądane jest, aby gleba była lekko kwaśna. Aby to osiągnąć, podczas sadzenia do gleby wprowadzane są świeże trociny drzew iglastych, torf, a do nawadniania dodaje się okresowo kilka kryształków kwasu cytrynowego lub kilka kropli octu jabłkowego.

Konieczne jest uwzględnienie najbliższych „sąsiadów”. Tuyu będzie całkiem zadowolony z „towarzystwa” innych drzew iglastych, spirei, akacji, hortensji. Ale z jakiegoś powodu naprawdę nie lubi piwonii i astry.

Nie wiadomo dlaczego, ale tuja bardzo źle dogaduje się z piwoniami.

Jakość materiału do sadzenia jest bardzo ważna. Wskazane jest kupowanie tui z zamkniętym systemem korzeniowym, w doniczkach lub pojemnikach. Po przesadzeniu do gleby takie rośliny doświadczają mniejszego stresu. U zdrowych okazów igły są jasne, błyszczące, bogate w kolor, a na korze nie ma plam i uszkodzeń, które podejrzanie przypominają pleśń lub zgniliznę. Korzenie nie powinny być widoczne - ani z otworów drenażowych, ani z ziemi. Jeśli tak nie jest, tuja przebywała w doniczce zbyt długo, co jest szkodliwe dla rośliny.

Wysokiej jakości materiał sadzeniowy szybciej i łatwiej zapuszcza korzenie w nowym miejscu

W regionach o surowych zimach, które często pojawiają się znacznie wcześniej niż przewiduje kalendarz, tuja sadzi się wiosną, od końca kwietnia do połowy maja. Daje to roślinie możliwość dostosowania się do nowego siedliska i zapewnienia sobie zapasów składników odżywczych na nadchodzącą zimę. Na obszarach o klimacie subtropikalnym procedurę można odłożyć do jesieni. Aby się przyzwyczaić, tuja przetrwa 2–2,5 miesiąca przed pierwszymi przymrozkami.

Lądowisko jest zawsze przygotowywane z wyprzedzeniem. Najlepiej byłoby to zrobić jesienią, jeśli nie wyszło - co najmniej 2-3 tygodnie przed planowanym lądowaniem. Jego szerokość i średnica powinny być o 35–50 cm większe niż wymiary glinianej grudki w pojemniku. Na dole wymagana jest warstwa drenażowa. Wystarczy wiadro kamyków, żwiru, keramzytu, małych odłamków ceramicznych.

Na dnie dołu do sadzenia tui wymagana jest warstwa drenażowa, aby woda nie zatrzymywała się u korzeni

Górne 10-15 cm substratu wydobytego z dołu miesza się z 20-25 litrami próchnicy lub zgniłym kompostem, dodaje się 5-7 litrów gruboziarnistego piasku i wiórów torfowych. Z nawozów można dodać przesiany popiół drzewny i mąkę dolomitową (300-400 g na dołek) - dostarczą one roślinie fosforu, potasu i wapnia. Całą tę mieszaninę wylewa się na dno dołu, tworząc mały kopiec. Następnie należy go przykryć czymś wodoodpornym, aby składniki odżywcze nie zostały wypłukane z gleby.

Humus to naturalny środek na zwiększenie żyzności gleby

W przypadku jednoczesnego sadzenia kilku tuje odstępy między roślinami wahają się od 1–1,5 m do 5–7 m. Zależy to od wymiarów samej rośliny danej odmiany oraz konfiguracji zaplanowanej kompozycji krajobrazowej. Jeśli planujesz uformować żywopłot, wystarczy 50–70 cm. Tui należy „przenieść” z innych potężnych drzew i krzewów na co najmniej 3 m. Nie wytrzymają „konkurencji” o pożywienie z gleby ze względu na słabiej rozwinięty system korzeniowy.

Tworząc żywopłot, tuja sadzi się dość blisko

Bezpośrednie sadzenie tui w ziemi nie jest trudne. Jest to podobne do tej samej procedury dla wszystkich drzew owocowych i krzewów jagodowych. Poradzi sobie z tym nawet niedoświadczony ogrodnik.

1. Na 3-4 godziny przed sadzeniem sadzonka w pojemniku jest obficie podlewana - ułatwi to jej wyjęcie z pojemnika. Niektórzy ogrodnicy nie używają do tego czystej wody w temperaturze pokojowej, ale jasnoróżowego roztworu nadmanganianu potasu lub dowolnego fungicydu pochodzenia biologicznego - do dezynfekcji i zapobiegania rozwojowi chorób grzybiczych. Biostymulant pomoże roślinie zminimalizować stres związany z przesadzaniem i wpłynie pozytywnie na jej odporność. Możesz użyć zarówno zakupionych preparatów (Epin, Heteroauxin, Kornevin), jak i środków ludowych (sok z aloesu, rozcieńczony miód, kwas bursztynowy).
2. Na szczycie kopca ziemi w dole do sadzenia tworzy się małe zagłębienie. Roślinę wyjmuje się z pojemnika, starając się, jeśli to możliwe, zachować integralność gleby na korzeniach. Tuja jest przenoszona do dołu i zaczynają ją wypełniać małymi porcjami gleby. Wskazane jest stosowanie mieszanki żyznej darni, próchnicy i piasku w proporcji 3: 2: 1. Jest okresowo zagęszczany, aby uniknąć pojawienia się „poduszek powietrznych”. Kiedy otwór jest wypełniony po brzegi, kołnierz korzeniowy rośliny powinien znajdować się tuż przy poziomie gruntu.
3. Posadzoną tuję obficie podlewamy, zużywając 25–30 litrów wody. Jeśli sadzonka była wystarczająco duża, będzie potrzebować podpory o około 30–40 cm wyższej od niej (biorąc pod uwagę głębokość dołu). Warto wcześniej o niego zadbać i nie wbijać go w ziemię po wylądowaniu. W przeciwnym razie bardzo łatwo jest uszkodzić system korzeniowy.
4. Około pół godziny po podlaniu mulczuje się krąg drzewny o średnicy 50–60 cm, przykrywany okruchami torfu, drobnymi kawałkami kory lub wiórkami, tworząc warstwę o grubości 5–7 cm, co pomoże zatrzymać wilgoć w gleby i zapobiegają kiełkowaniu chwastów. Ściółka nie powinna przykrywać podstawy pnia i dolnych gałęzi - mogą zacząć podważać i gnić.
5. Nowo posadzona tuja jest bardzo wymagająca do podlewania. W pierwszym miesiącu glebę należy nawilżać co najmniej raz w tygodniu. Następnego dnia gleba w kole pnia spulchnia się na głębokość 5–7 cm Do czasu zakorzenienia się roślin w nowym miejscu wskazane jest osłonięcie ich przed bezpośrednim działaniem promieni słonecznych w czasie najgorętszych godzin południowych.

Nie ma nic trudnego w sadzeniu sadzonki tui w ziemi

Wideo: sadzenie sadzonki tui w ziemi

Wskazówki dotyczące pielęgnacji upraw

Po posadzeniu tui na otwartym terenie może się tym zająć nawet początkujący ogrodnik. Zasadniczo sprowadza się to do utrzymania gleby w kręgu przy łodydze w czystości, regularnego podlewania, corocznego nawożenia i przycinania rośliny. Poluzowanie najlepiej wykonywać po każdym podlewaniu. W takim przypadku musisz być bardzo ostrożny i nie wchodzić głębiej w glebę więcej niż 8-10 cm, w przeciwnym razie istnieje możliwość uszkodzenia korzeni.

Przycinanie jest niezbędne dla prawie wszystkich odmian. Chociaż teraz są takie, które przyjmują i utrzymują wymyśloną przez hodowcę formę bez dodatkowego wysiłku ze strony ogrodnika.

Pierwsze odcięcie tui następuje na początku drugiego lub trzeciego sezonu przebywania na świeżym powietrzu. Końce młodych pędów skracane są o 4–5 cm, stymulując intensywniejsze rozgałęzianie. Po kolejnym roku możesz zacząć tworzyć koronę. Pozbądź się gałęzi rosnących, głębiej, wyraźnie wybijających się poza pożądany kontur.

Po nadaniu drzewu wymaganej konfiguracji, w przyszłości jest on tylko obsługiwany, co nie jest trudne, ponieważ tempo wzrostu większości odmian tui nie różni się. Przy pomocy przycinania możesz również dostosować wysokość drzewa.

Krzewom tui można nadać dowolne, najbardziej fantastyczne kształty

Roślina bardzo dobrze znosi zabieg, ale nadal nie powinieneś być zbyt gorliwy. Nie więcej niż jedna trzecia zielonej masy jest usuwana na raz. Przycinanie można wykonać kilka razy w roku. W takim przypadku większość pracy pozostaje zwykle na jesień lub późne lato. Wiosną przeprowadza się przycinanie sanitarne, pozbywając się pędów, które zamarzły lub pękły pod ciężarem śniegu. Temperatura zewnętrzna musi być powyżej zera. Nadal trzeba zdążyć, zanim pąki wzrostu się „obudzą”.

Żywotnik szybko się regeneruje po przycięciu.

Narzędzie jest używane tylko na ostro naostrzone i dezynfekowane. Cięcia wykonywane są jednym ciągłym ruchem, bez „żucia” drewna. Zadane „rany” myje się 2% roztworem siarczanu miedzi, posypuje pokruszoną kredą lub popiołem drzewnym i przykrywa boiskiem ogrodowym.

Aby przyciąć tuję, użyj tylko starannie przygotowanego narzędzia

Wideo: jak prawidłowo przyciąć drzewo iglaste

Tuja to kultura kochająca wilgoć. Przez pierwszy miesiąc po posadzeniu w ziemi podlewa się ją przynajmniej raz w tygodniu, zużywając 15–20 litrów wody na roślinę. Jeśli na zewnątrz jest gorąco i nie ma opadów, odstępy czasu są zmniejszane do 2-4 dni.Susza nie znosi dobrze - pędy są zdrętwiałe, igły tracą ton, mogą nawet żółknąć.

Dorosłe osobniki wystarczy podlewać co 10-15 dni, jeśli pogoda będzie optymalna dla rośliny na zewnątrz. Stawka waha się od 5-10 litrów (dla najmniejszych krzewów) do 50-70 litrów (dla dużych drzew). O braku wilgoci świadczą pożółkłe igły na szczycie rośliny.

Tuja jest rośliną kochającą wilgoć, ale kategorycznie nie toleruje zakwaszenia gleby u korzeni

Podlewanie odbywa się wcześnie rano lub późnym wieczorem, kiedy słońce nie jest już widoczne. Latem temperatura wody powinna być mniej więcej taka sama jak temperatura powietrza. Roślina bardzo lubi spryskiwać. Jeśli nie jest to technicznie możliwe, aby go zorganizować, koronę tui okresowo oblewa się wodą z konewki lub węża. Po tym zabiegu roślina „ożywa” dosłownie na naszych oczach, zaczynając rozprzestrzeniać swój charakterystyczny aromat. Igły, z których zmywany jest kurz i brud, wyglądają znacznie bardziej dekoracyjnie, proces fotosyntezy jest bardziej aktywny.

Tuja jest bardzo pozytywnie nastawiona do opryskiwania i spryskiwania.

Począwszy od drugiej połowy września podlewanie jest stopniowo ograniczane, do 20 października, do zera. Jest to niezbędna część przygotowania drzewa do zimowania. Opryskiwanie może potrwać dłużej, zatrzymując się tylko 2-3 tygodnie przed spodziewanym przymrozkiem.

W razie potrzeby odnowić warstwę ściółki po podlaniu. Pomaga zatrzymać wilgoć w glebie i skutecznie zapobiega zarastaniu przez chwasty kręgu przy łodydze.

Nawozy zaczynają być stosowane od drugiego sezonu na otwartym polu. Wystarczy raz, pod koniec kwietnia lub na początku maja. W tym czasie gleba topnieje na głębokość 8–10 cm, a zagrożenie nawracającymi wiosennymi przymrozkami jest zminimalizowane. Używają specjalnych preparatów kupionych w sklepie dla drzew iglastych. Kompozycja musi koniecznie zawierać azot.

Tuyu jest karmiony specjalnymi nawozami dla drzew iglastych

Częste karmienie tui stymuluje jej aktywny wzrost. W związku z tym konfiguracja korony jest naruszona, trzeba będzie poświęcić więcej czasu na przycinanie. Raz na 2-3 lata, w trakcie wiosennego spulchniania, na korzenie można wsypać próchnicę lub zgniły kompost - 4-5 litrów na 1 m² koła pnia.

Wideo: ważne niuanse pielęgnacji drzew iglastych w ogrodzie

Młode rośliny w wieku poniżej pięciu lat należy przykryć na zimę, zwłaszcza jeśli tuja jest uprawiana na Uralu lub Syberii. Ale lepiej się ubezpieczyć, chroniąc dorosłe osobniki, jeśli przewiduje się, że zima będzie bardzo ostra i mało śniegu. Wcześniej koło przy pniu jest oczyszczane z resztek roślinnych, rozluźniane, a warstwa ściółki jest odnawiana. Humus zmieszany z wiórkami torfowymi wlewa się do podstawy pnia. Jest to konieczne, aby chronić korzenie przed zamarzaniem.

Z reguły tylko młoda tuja potrzebuje ochrony przed zimnem.

Jeśli pozwala na to wielkość rośliny, tuję przykrywa się kartonami o odpowiedniej wielkości, wypełniając je skrawkami papieru gazetowego, wiórami drzewnymi, słomą, trocinami. Gałęzie można zawiązać od dołu, aby korona nie rozpościerała się. Najmniejsze krzewy są po prostu pokryte świerkowymi gałęziami lub opadłymi liśćmi.

Nad większymi okazami budują coś w rodzaju chaty. Kilka warstw płótna lub dowolnego oddychającego materiału pokrywającego jest naciąganych na podpory zainstalowane przez „dom”. Folia plastikowa i wszelkie tworzywa sztuczne są kategorycznie nieodpowiednie. Następnie powstałą strukturę wiąże się sznurkiem. Zdejmują go wiosną, gdy temperatura jest dodatnia.

Dorosła tuja również potrzebuje ochrony, zwłaszcza jeśli spodziewana jest ciężka zima z niewielką ilością śniegu.

Zdecydowanie nie zaleca się zginania gałęzi tui do ziemi w ramach przygotowań do zimy. Nie jest faktem, że wiosną roślina będzie w stanie przywrócić pierwotny kształt.

Gałęzie tui są wiązane bardzo ostrożnie, zachowując jego konfigurację

Gałęzie tui mogą pękać pod ciężarem śniegu, zwłaszcza podmokłego. Zimą należy okresowo go strząsać, zmniejszając obciążenie.

Późną zimą i wczesną wiosną słońce zaczyna działać. W tej chwili niezamknięta tuja może ulec dość poważnym oparzeniom.Aby tego uniknąć, jest chroniony tym samym materiałem pokrywającym. Istnieje również specjalny preparat Purshate, który chroni tuję przed oparzeniami. Po rozpyleniu na igły tworzy cienką warstwę, która zapobiega parowaniu wilgoci.

Wideo: przygotowanie tui na zimę

https://youtube.com/watch?v=gKtxrOgxgQg

Możliwe narastające problemy

Odporność tui jest całkiem dobra, przy odpowiedniej pielęgnacji rzadko cierpi na choroby i szkodniki. Ponadto wiele owadów odstrasza charakterystyczny zapach drzew iglastych. Niestety są wyjątki. Tuja może być atakowana przez owady łuskowate, mszyce cyprysowe, przędziorków i ćmy.

Z reguły, aby odstraszyć szkodniki, wystarczą środki ludowe. Drzewa i krzewy są okresowo spryskiwane naparem kleiku cebulowego lub czosnkowego, te same rośliny można sadzić w pobliżu. Przynajmniej raz w miesiącu warto traktować tuję pianą ze smoły, zielonego potażu lub mydła do prania. Koronę spryskuje się nią, pozostawia na 30-40 minut, a następnie zmywa z konewki lub węża.

Aby odstraszyć dorosłe ćmy żywicy przed sadzeniem, rośliny opryskuje się Entobacterin, Lepidocide, Bitoxibacillin. Każdy środek owadobójczy o działaniu ogólnym (Inta-Vir, Fury, Confidor-Maxi, Admiral) jest odpowiedni do zwalczania jego gąsienic i mszyc. Owady łuskowe są niszczone przy pomocy Aktary, Fufanon, Fosbecid. Neoron, Apollo, Sunmite, Vertimek są skuteczne przeciwko przędziorkom.

Jak wyglądają szkodniki atakujące czw: fot

Spośród chorób grzybiczych największym zagrożeniem dla tui jest fusarium, cytosporoza i brązowa ciemnica. Aby uniknąć zanieczyszczenia, do wody dodaje się okresowo kilka kryształów nadmanganianu potasu w celu nawadniania, malując ją na jasnoróżowy kolor. Do podstawy pnia wylewa się pokruszoną kredę lub przesiany popiół drzewny. Wiosną, przy pierwszym spulchnieniu gleby, do gleby wprowadzane są granulki Trichodermin, Glyokladin.

Po znalezieniu charakterystycznych objawów stosuje się fungicydy do pielęgnacji chorej tui. Wskazane jest stosowanie leków pochodzenia biologicznego (Alirin-B, Baikal, Tiovit-Jet, Strobi). Nie stanowią zagrożenia dla zdrowia ludzkiego i środowiska naturalnego. Z reguły, jeśli choroba zostanie zauważona na czas, wystarczą 3-4 zabiegi w odstępie 5-7 dni.

Galeria zdjęć: objawy chorób niebezpiecznych dla tui

Tuja uprawiana w ogrodzie często żółknie. W ten sposób zeznaje ogrodnikowi o pewnych jego błędach. Najczęściej przyczyną jest niewłaściwe sadzenie (kołnierz korzeniowy jest zakopany w glebie lub odwrotnie, mocno z niego wystaje), oparzenie słoneczne lub zbyt słabe podlewanie.

Recenzje ogrodników

Mam 3 tuje siedzące w rzędzie równolegle do siebie. Ale 1 tuja świeci przez cały dzień. Drugi otrzymuje od rana do lunchu, a następnie do zachodzącego słońca, trzeci otrzymuje słońce rano i wieczorem. W dołku do sadzenia potrzebny jest nawóz do drzew iglastych i ziemi również spod drzew, możesz mieć trochę torfu. Musisz sadzić na poziomie gruntu. Jak siedzi w pojemniku iw ziemi. Nie niżej i nie wyżej.

Po posadzeniu przez pierwsze dwa lata należy w lutym przykryć tuję gałęziami jutowymi lub świerkowymi, wtedy nie jest już potrzebna. Wiosną spryskaj cyrkonią i możesz karmić kemirą. Te zalecenia zostały mi przekazane w żłobku na Moskiewskim Uniwersytecie Państwowym, gdzie kiedyś kupiłem swoją tuję. Każdy rośnie i pięknie się zazielenia

Razem 3 szt. wzrosło. Posadziłem około 15-20 sztuk. Zapomniałem ich podlać (wyrosły na końcu ogrodu).Oderwałem gałązki piętą, potem stanąłem w heteroauxinie i posadziłem je w szklarni na ulicy. Najpierw był zamknięty, potem trochę otworzył latem, a potem całkowicie otworzył. Zimowaliśmy normalnie. Nie przykryła ich niczym na zimę. Więc zostawiła je tam do następnej wiosny, a na wiosnę przeszczepiła je do OG. Ze wszystkich 3 Smaragdy i 1 Danica wzrosły.

Tu i brabant najlepiej ściąć wczesną wiosną. Konieczne jest odcięcie, ta odmiana jest bardzo duża. Ale jeśli zaczniesz przycinać, będzie to musiało być robione co roku, w przeciwnym razie roczny wzrost będzie ogromny. Tuja dobrze znosi przycinanie, ale lepiej robić to na rocznym drewnie.

Thuja wygląda bardzo efektownie zarówno w nasadzeniach pojedynczych, jak i grupowych. Możliwości jego wykorzystania w projektowaniu krajobrazu są prawie nieograniczone. Może się nią zająć nawet początkujący ogrodnik. Roślina jest praktycznie bezproblemowa - jest bezpretensjonalna, nie stawia specjalnych wymagań warunkom uprawy, rzadko jest dotknięta chorobami i szkodnikami. A różnorodność odmian jest taka, że ​​każdy z pewnością znajdzie odmianę dla siebie.

Powiązane wpisy:

Uroczy jałowiec do ogrodu: rodzaje i odmiany, nazwy i zdjęcia

Domowa tuja w doniczce, jak rosnąć bez trudności

Jak sadzić miejsca wzdłuż ogrodzenia od drogi, aby było użyteczne i piękne