Parch ziemniaczany to szczególnie nieprzyjemna choroba grzybicza. Strefą uszkodzeń są najczęściej bulwy, rzadziej system korzeniowy i podziemna część łodygi cierpią na tę chorobę. Istnieje kilka rodzajów parcha, w zależności od tego metody radzenia sobie z nim będą się różnić.
Zawartość
Co to za choroba roślin
Możesz nawet zauważyć chorobę gołym okiem
W niektórych latach ta infekcja zmniejszyła plon ziemniaków o 20-25%.
Nawet osoba, która nie zajmuje się fitopatologią, może odróżnić bulwy dotknięte parchem od zdrowych. Na ich powierzchni zaczynają pojawiać się wypukłe i czarne strupy, które przypominają małe grudki ziemi. Ten stan należy do uśpionego stadium grzyba. Sam pojawia się wiosną, sprowokowany wysoką wilgotnością.
Pojawienie się brązowych wrzodów i nekrotycznych plam na kiełkach wskazuje, że na nasadzeniach zaczęła się rozwijać rizoktonoza. Jest to najbardziej szkodliwy ze wszystkich rodzajów parcha.
Szczególnie często infekcja grzybicza rozwija się na lekkich glebach piaszczystych i piaszczysto-gliniastych.
Rodzaje parcha ziemniaka i przyczyny ich pojawienia się
Strup może występować w czterech różnych formach.
Grzyb prawie natychmiast rozprzestrzenia się po całym obszarze sadzenia i wymaga natychmiastowej reakcji.
Regularny
Źródłem infekcji jest zanieczyszczona gleba
Parch pospolity jest wszechobecny. Powoduje powierzchowne uszkodzenia, a czasem zniszczenie miąższu podczas wzrostu. Powierzchowne wrzody powstają na skórze, przybierając złamany, zaokrąglony kształt. Ich średnica może dochodzić do 1 cm. Po zrośnięciu te małe brodawki mogą tworzyć skorupkę pokrywającą całą bulwę.
Istnieją cztery typy typowych patologii grzybiczych:
- Parch płaski występuje głównie na młodych bulwach i wyraża się w klęsce zewnętrznej skorupy. Na mięsistych zgrubieniach korzeni tworzą się rdzawobrązowe brodawki podobne do strupów.
- Wybrzuszony parch bierze swoją nazwę od wystających części skorupy grzyba pokrywającej bulwę.
- Strup głęboki to wrzód wciśnięty w miazgę (do głębokości 5 milimetrów). Ich krawędzie wyraźnie się podnoszą, a dno jest czerwonawe lub fioletowe. Ten typ występuje głównie na początku zbiorów.
- Parch siatkowy różni się od innych typów wyglądem ciągłej szorstkiej powierzchni. Wrzody owocowe występują w postaci płytkich, przecinających się bruzd. Przypominają nieco siateczkę.
Rozwój określonego typu parcha uzależniony jest od siły oddziaływania szkodliwych mikroorganizmów. Wpływ na to mają odmiany ziemniaków i warunki środowiskowe.
Czynnikami sprawczymi wszystkich powyższych typów są promieniste grzyby lub promieniowce. Zarażone nimi ziemniaki tracą na wartości:
- następuje pogorszenie smaku;
- zawartość skrobi jest zmniejszona do 30%;
- pogarsza się utrzymanie jakości bulw;
- wygląd ziemniaka pogarsza się.
Patogen wnika do podziemnej części łodygi i infekuje korzenie. Procesy zachodzą w pierwszych tygodniach po posadzeniu.
Parch zwykły objawia się głównie na bulwach o cienkiej szkarłatnej skórce.
Jeśli zakopiesz ziemniaki głęboko w ziemi, aktywnie je podlewasz podczas rozwoju bulw, wówczas ryzyko uszkodzenia przez szkodliwe mikroorganizmy znacznie się zmniejszy.
czarny
Basidiomycete - czynnik sprawczy parcha czarnego na ziemniakach
Choroba, która objawia się złośliwością w zimnych i deszczowych źródłach. W nauce czarny strup ma po prostu nazwę Rhizoctonia.
Na powierzchni bulw pojawiają się podłużne lub zaokrąglone narośla o różnych kształtach i rozmiarach. Wyglądają jak ziemiste grudki, które przyczepiły się do ziemniaka z powodu dużej wilgotności. Takie czarne strupy nie są zmywane i zdrapywane z ciężarem. W tej formie choroba prawie nie szkodzi bulwie. Grzyb powoduje główne uszkodzenia podczas rozwoju sadzonek.
Na korzeniach zaczynają pojawiać się przygnębione brązowe wrzody i plamy. Często otaczają roślinę pierścieniem. W niektórych wariantach rozwoju choroby zamiast plamek i brodawek pojawiają się brązowawe smugi.
Czynnikiem sprawczym jest grzyb podstawczaka. Wygodne warunki do jego wzrostu to od 10 do 28 ° C.
Dodatkową charakterystyczną cechą Rhizoctonia są zielone bulwy, które tworzą się w kątach pędów. Krzewy podatne na basidiomycete pozostają niewymiarowe i słabo rozwinięte. W ciągu dnia często więdną ziemniaki. Latem, przy ciepłej i deszczowej pogodzie, na dorosłych roślinach może tworzyć się czarny parch w postaci „białej nogi”. Zarodniki grzybów, które rozprzestrzeniają tę infekcję, są okresowo zmywane przez deszcz i dostają się do gleby z łodygi. W ten sposób zarażają nowe młode sadzonki.
Głębokie sadzenie i opóźnienie w zbiorach ziemniaków powodują porażkę bulw przez rizoktonię.
Sypki
Nie ma odmian ziemniaków odpornych na parch prószysty
Chorobie towarzyszy pękanie skóry i powstawanie suchych, brązowych owrzodzeń w kształcie gwiazdy. Na dnie brodawek uwalnia się zmiażdżona masa brązowego pyłku. W okresie przechowywania ziemniaków suche gwiazdy są lekko wygładzone. Z tego powodu parch pudrowy staje się powszechną postacią tej choroby.
Chorobę wywołuje pseudogrzybica plazmodiomycete. Dociera do podziemnych części rośliny i wnika do jej komórek, po czym rozpoczyna stopniowe kiełkowanie. Jest przewodnikiem niebezpiecznego wirusa Mop-Top. Charakterystyczne dla niego są karłowatość roślin, skrócenie pędów, wiechowaty wierzchołek, mozaika.
Parch ten obficie rozprzestrzenia się na glebach nadmiernie wilgotnych i gliniastych w klimacie chłodnym.
Na organach wegetatywnych roślin tworzą się galasy - nieprawidłowe wybrzuszenia w postaci narośli o nieregularnym kształcie. Najpierw stają się białe, a następnie stopniowo zaczynają brązowieć.
Korzystnym stanem jest gleba o dużej wilgotności. Temperatury od 10 do 16 ° C sprzyjają rozwojowi grzybów. Od początkowego etapu infekcji do pojawienia się pierwszych charakterystycznych objawów choroby mijają około 2 tygodnie. Ostateczne tworzenie się zarodników pasożytniczych można zaobserwować w ciągu miesiąca.
Zaatakowane ziemniaki są narażone na zarazę zarazy i czarną nogę u sadzonek. Również bulwy ulegają szybkiemu rozkładowi podczas przechowywania.
Mikroby chorobotwórcze mogą pozostać w ziemi i na bulwach nasiennych. Ponadto źródłem infekcji może być nawóz organiczny składający się z odchodów zwierząt gospodarskich. Podczas karmienia zwierzęcia zakażonymi bulwami infekcja zachowuje żywotność podczas trawienia w przewodzie pokarmowym zwierzęcia i późniejszego wyjścia z niego.
Większe uszkodzenia bulw obserwuje się na glebach torfowych. Nie ma odmian wysoce odpornych na tę chorobę.
Srebrzysty
Ten typ choroby wyróżnia się metalicznym lub srebrzystym połyskiem.
Ostatnio rodzaj tej choroby stał się powszechny. Na jakość nasion ziemniaka wpływa głównie srebrzysty parch. Sadzone dotknięte bulwy dają słabe i rzadkie pędy. Chore bulwy w pozycji leżącej narażone są na wtórną infekcję - różne patogeny gnić.
Objawy pojawiają się na bulwach już jesienią. Subtelne ciemnoszare plamy pokrywają większość powierzchni świeżo wykopanych ziemniaków. Pod koniec przechowywania choroba osiąga szczyt. Skóra bulw nabiera wyraźnego metalicznego lub srebrzystego połysku. Pod skórką zaczyna pojawiać się cienka biała grzybnia, której kolor z czasem zaczyna ciemnieć. Skórka ziemniaka stopniowo odchodzi od miąższu.
Zakażenie ziemniaków zwykle następuje przez soczewicę (małe guzki na owocach, które służą do wymiany gazowej). Źródłami są gleba i bulwy, które zostały już zakażone grzybem.
Sadzenie zarażonych bulw prowadzi do poważnego porażenia upraw.
Jak leczyć: środki kontroli, chemikalia
Zanieczyszczone bulwy nie zagrażają zdrowiu ludzi. Nadają się do spożycia, ale ich skład będzie miał mniejszą wartość odżywczą. Dlatego warto wiedzieć, co zrobić, jeśli na ziemniakach pojawi się parch i jak leczyć ziemię.
Uniwersalne środki zwalczania choroby obejmują stosowanie fungicydów, przestrzeganie płodozmianu oraz stosowanie wysokiej jakości materiału nasadzeniowego.
Na rynku jest wiele produktów przeznaczonych do zwalczania parcha. Ale nie wszystkich z nich można nieszkodliwie używać na lądzie.
- Maxim jest agentem kontaktowym. Eliminując grzyby, wspomaga pożyteczną mikroflorę ziemi. Dodać 2 ml na 50 ml wody, roztwór wystarczy na 50 kg bulw.
- Fitosporin to preparat mikrobiologiczny nowej generacji stosowany przed sadzeniem bulw. Opryskiwane są krzewami 3 razy w sezonie. Do jednego opakowania leku dodaje się 3 litry wody, po czym leczony jest dotknięty obszar.
- Cuprostat (cuproxat) jest roztworem miedzi i amoniaku. Musisz wziąć 30-60 g, dodać wodę do dziesięciolitrowego wiadra i spryskać krzaki.
Fitosporin sprawdził się w walce z parchem ziemniaczanym
Korzystny wpływ może mieć również sadzona odmiana ziemniaka. Grupy całkowicie odporne na parch nie zostały jeszcze wyhodowane, ale znane są silne odmiany. Obejmują one:
- Żukowski wcześnie,
- Ulubiony,
- Poświęcać,
- Jest próżna,
- Rezerwować.
Z opcji zagranicznych:
- Ostara,
- Patroni,
- Rozpowszechniony,
- Prokurator.
Jak chronić ziemniaki przed parchem (zapobieganie)
Nawozy wapniowe doskonale zapobiegają rozwojowi parcha
Wybierając metodę zapobiegania parchowi należy wychodzić od konkretnego typu choroby. Każdy z nich ma kilka niuansów:
- Sadzenie sadzonek na słońcu będzie skuteczną metodą zapobiegania parchowi pospolitemu. Oprócz tego należy przeprowadzić nawadnianie gleby, zaczynając od rozwoju bulw i kontynuując przez miesiąc;
- Środkiem zapobiegawczym dla parcha prószystego będzie przetrzymywanie nasion w roztworze formaliny przez 4–6 minut. Czynność tę należy wykonać przed posadzeniem sadzonek w glebie;
- Wprowadzenie kredy, wapna i innych substancji zawierających wapń co najmniej rok przed sadzeniem ziemniaków lub jesienią będzie doskonałym sposobem zwalczania czarnego parcha;
- Głównym środkiem przeciwdziałającym srebrzystemu parchowi będą terminowe zbiory w suchych warunkach. Konieczne jest również koszenie wierzchołków.
Wideo na temat wyników środków zapobiegawczych
Grzyby nadal szybko rozprzestrzeniają się w środowisku rolniczym. Znacząco pogarszają jakość plonu i jego właściwości odżywcze.Dbanie o ogród i podejmowanie środków zapobiegawczych pomoże zmniejszyć prawdopodobieństwo wystąpienia wszelkiego rodzaju dolegliwości.
